Davenport, Florida

Ik zit hier aan tafel in Davenport, Florida, in het huisje van Mrs & Mr Leemans-Devlieger. Het is een prachtig huis, met een leuk zwembad, toffe kamers en goed gelegen, alleen de bedden kraken een beetje veel en zijn dus broertje-en/of-zusje-proef ;-).

We zijn hier gisteren rond 1 uur 's nachts aangekomen na een zeer vermoeiende reis.
Goed vertrokken in Brussel, vliegtuig op tijd, niemand zijn paspoort of e-ticket vergeten (e-ticket wil dus iet zeggen, papierloos, neenee, niet voor de Amerikaanse staat, e-ticket wil zeggen, de kosten van het effectief uitdrukken van het ticket liggen nu bij 2 partijen, het reisbureau dat nog een agent coupon afdrukt en de reiziger die thuis maar beter zijn e-ticket uitprint, of problemen aan de check-in; het is wel veel handiger, in de plaats van het smalle, makkelijk herkenbaar ATB-ticket van vroeger, heb je nu een megastapel A4 papieren dat je moeilijk of niet onderscheid van je reisroute of je shopping-list); enfin, niets vergeten dus en mama en papa meteen aan het check-in een upgrade naar Business, dank u Hilde voor de moeite. We kwamen nog maar aan of het begon al:"hey, Christophe, hoe is 't, kent ge mij nog? Van bij Globeground?", "euh, jaja?!?!!", "Ewel, we zitten nogal vol en we hadden gedacht aan upgrades te doen, en we hebben u besproken tijdens onze meeting voor de vlucht, omdat iemand had gebeld en gij werkt ergens, maar dan moeten we ulle wel splitten, we kunnen niet iedereen upgraden", "Giene probleim, maske, doot dan mo ons moema en onze poepa, dei verdeenen da wel en da zal hen serieus plezeere, en dan moet ons gesproet ni gesepareid zen van eur niefke!" (ja, ik ben enkele weken naar 't Brussels Volkstejoeter geweest en dat laat zijn sporen na, sorry voor wie het niet kan lezen).

Enfin een goei begin al he. De vlucht zelf was OK, zij het ietsje lang en het feit dat er regelmatig een sjieke madam uit de business class wa kwam stoeffen :-).
De kinderen zijn heel flink geweest en Leilani, Jessy en Andreas ook. Alleen was er 1 madam dat dat niet vond, want zij vond elk geluid te veel.
Ook daar moest ik natuurlijk iemand tegenkomen, toen ik naar het toilet ging met Leilani en Andreas, zei een vrouw in de laatste rij mij:"Ik ken u van bij Globeground, ik heb 2 kinderen en ik ben net ontslagen, hoe is't?".

Natuurlijk zijn we als laatste van het vliegtuig door La Migra geraakt, maar ja, we hadden nog 6 uur te verkwisten in de rot luchthaven van Washington, veel te klein en te druk en te oud, bedankt lieve dame aan de United Airlines check-in voor de tip naar Terminal B te gaan of het had nog langer geleken.
De vlucht van Washington naar Orlando was kort en met een vriendelijke crew maar in volledige donker. Echt waar!
De kinderen zijn hier pas in slaap gevallen, bijna 25 uur na het ontwaken, chapeau onverwoestbare en altijd lachende Jessy.

Dan aangekomen en met onze 600 stuks baggage Familie-Flodders-Gewijs naar Hertz getrokken om onze wagen op te pikken, naar Davenport gereden en gaan slapen. De volwassenen, want de kinderen, zij babbelden voort....